- formatting
- images
- links
- math
- code
- blockquotes
- external-services
•
•
•
•
•
•
-
คลีทเสือหมอบ - Break The Limit!!!
คิดถึงโม้เม้นนึงตอนช่วงแข่งจักรยานเยอะๆขึ้นมา
มันไม่ใช่โม้เม้นน่าประทับใจจนชวนให้น่าจดจำ
ในทางตรงกันข้าม มันน่าเจ็บใจจนชวนให้จำต่างหาก
.
งานแข่งนั้นเป็นงานที่
ระยะทางสั้นที่สุดแค่ 40 กว่า กม.
เส้นทางที่คุ้นเคยที่สุด เพราะเป็นเส้นที่ใช้ซ้อม
จำได้กระทั่งว่าตรงไหนพื้นถนนไม่ดี
ตรงไหนมีหลุมต้องระวัง
.
เป็นช่วงที่ซ้อมฟิตที่สุด
ตามหลังผู้ชายปั่นถึกๆเร็วๆก็ไม่ค่อยหลุด
.
ปั่นจบรับถ้วยรางวัล แบบงงๆ
และถึงตอนนี้ก็จำไม่ได้หล่ะว่าได้ลำดับที่เท่าไหร่
.
แต่จำได้แม่นว่าตอนแข่ง
การเตรียมตัวที่พร้อมที่สุดเท่าที่จะพร้อมได้ในครั้งนั้น
กลับมีช่วงโหว่ชิ้นโต "ขาเป็นตะคริว"
ถ้าไม่เพลาแรงลงและยืดกล้ามเนื้อมัดนั้น
มันจะยิ่งหนักกว่าเก่า เผลอๆจะต้องจอดระหว่างทาง
แบบนั้นไม่ต้องนับเลยว่าจะติดถ้วยหรือเปล่า
.
ทั้งที่หัวใจกับปอดยังเหลืออีกประมาณนึง
แต่ขามันไปไม่ได้หล่ะ
มันคือจุดอ่อนที่เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก
ครั้งก่อนๆ ก็ปอดหมด หัวใจเกลี้ยงซึ่งก็ปกติ
ครั้งนี้ต่างออกไป...มากโข
มันทำให้คิดหล่ะว่าสนามหน้าจะสนุกอยู่ได้ยังไง
.
หลังจากคุยกับโค้ชอยู่พักนึง
เรียกว่าเม้าออกรสกันทุกสนามน่าจะถูกกว่า
เพื่อว่าความพลาดเดิมๆจะได้ไม่โผล่มาย้ำซ้ำเดิม
.
"รองเท้าคลีท" ก็เลยเป็น item ใหม่
ที่มาพร้อมๆกับความกลัว
เพราะรองเท้าคลีทคือสิ่งที่ยึดเท้าคนปั่นให้ติดกับรถ
ล้มกลิ้งไปพร้อมๆกันทั้งคน รถและรองเท้า
เลยเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเสมอๆ
.
กลัวจะใส่คลีทระหว่างทางแล้วไม่เข้า
กลัวบันไดจะหมุนไปคนละทาง
กลัวจะบิดคลีทไม่ออก
กลัวจะล้ม...กลัวไปหมด
.
การปั่นกับ item ใหม่นี้ ต้องทำความรู้จัก
และให้กล้ามขาคุ้นชินกันเป็นการใหญ่
ไม่เช่นนั้นการถีบรถถีบแบบเดิมๆ
กับการปั่นจักรยานแบบมีรองเท้าคลีทช่วยให้ควงบันได
ก็จะไม่แตกต่างกันเลย หากใช้กล้ามเนื้อผิด
.
ถึงจะมีความกลัวอยู่ไม่น้อย
แต่รสชาติของการข้ามข้อจำกัดเดิมๆ
ก็เป็นอะไรที่น่าลิ้มลองอยู่เสมอ
...ตราบใดที่ชีวิตอยู่กับการหิวความท้าทาย
และความพยายามที่จะก้าวข้ามข้อจำกัดนั้นดูจะมีทางสว่าง
มิใช่ความพยายามที่เสียแรงและย่ำอยู่กับที่
#ActionBike #Kiriwong #ActionDream #คนไข้บ้าพลัง #ทีมหอบหื่น #NamthipPhDstory -
🧬งานวิจัย vs 💰บริษัท: เมื่อเรื่องราวของ Nobel Prize เปลี่ยนมุมมองเรื่องนี้ไปสิ้นเชิง
เมื่อชีวประวัติของนักวิจัยรางวัลโนเบล
เปลี่ยนความคิดเรื่องงานวิจัยและบริษัทในหัวของฉันไปอย่างสิ้นเชิง
.
เมื่อไม่นานมานี้ โดนถามคำถามว่า
งานบริษัทอาจจะมีส่วนที่จำเจ
ไม่ได้ผาดโผน เท่างานวิจัยในแวดวงการศึกษา
จะยังสนใจอยู่มั้ย
.
เรื่องราวของเจ้าของรางวัลโนเบล
ที่ค้นพบ G-protein-coupled receptors (GPCRs)
เค้าคือ Kobilka และ Lefkowitz
.
เล่าก่อนว่า GPCRs คือ กลุ่มของ receptor ที่เป็นเป้าหมายของยาเยอะมากกกกกกกกกกกก
คือ 40% ของยาตอนนี้ มีเป้าหมายคือ GPCR
.
Receptor ที่จัดอยู่ในกลุ่ม GPCR เช่น beta adrenergic receptors, Histamine receptor, Muscarinic receptor, Dopamine D2 receptor
นี่ถ้าเป็นสายสาธารณสุขมาอ่านคือคุ้นๆกันแล้วใช่ป่าว
.
มันคือเป้าหมายการออกฤทธิ์ของยาหอบหืด ยาลดความดัน ยาแก้แพ้ ยาจิตเวช แล้วนี่คือส่วนหนึ่ง
คือเยอะมากกกกกกกก
.
ที่จะบอกคือการค้นพบ GPCR ถูกต่อยอดเป็นยาได้เยอะชนิด และกว้างขวางสำหรับหลายโรคมาก
.
ระหว่างที่นั่งฟังบรรยายของโนเบลวันนั้น
(น่าจะเป็น talk ของ Kobilka)
ก็เลยนึกสงสัยขึ้นมาว่า
Prof.คนนี้แกมีชีวประวัติยังไงกันนะ
นั่งวิจัยจนหัวฟูแล้วค้บพบอะไรจ๊าบๆหรือยังไง
.
ปรากฏไม่จ้าาาาาา
อเมซิ่งมาก Prof มีลูกรวม 7 คน
มีบริษัทอย่างน้อยอีก 3 ที่เป็นคนก่อตั้ง
.
บริษัททั้ง 3 ทำงานที่ต่อยอด
จากงานวิจัยเรื่อง GPCR!!!!
.
เรื่องพลิกละทีนี้จากสมองที่ว่างานวิจัยคือวิจัย
นี่คือวิจัยและต่อยอดไปธุรกิจ
คือความสมองของฉันตอนนั้นคือถึงบางอ้อ
ว่า... เฮ้ยยยย แล้วไม่ให้เทพด้านนี้ทำ
แล้วจะให้ใครจะทำอ่ะเธอ
.
งานวิจัยแต่ละระดับมีความหมายในตัวมันเอง
ไม่ใช่ทุกงานจะต่อยอดออกสู่ภาคธุรกิจได้ทันที
แต่ถ้าบางงานมันสมควรแก่การคิดต่อยอดได้
มันก็น่าจะต้องไปให้ถึงจุดนั้นได้
.
เราว่ามุมมองตรงนี้คือมุมมองของภาคธุรกิจ
ที่ไม่ง่ายเลย ยากไม่ได้ยิ่งหย่อนกว่าภาคการศึกษา
เผลอๆยากกว่า
.
งานวิจัยในวงการศึกษาอาจจะท้าทายในมุมของความใหม่สดหยดย้อย แต่งานบริษัทเป็นสิ่งเอาวิจัยที่(อาจจะ)อยู่บนพานทองลงมาจากหิ้ง
ทำให้เรื่องราวที่จับต้องได้ เกิดกระแสในสังคม
และกลับไปผลักดันให้งานวิจัยอีกครั้ง
.
ตั้งแต่นั่งฟัง Kobilka วันนั้น
ความคิดก็เปลี่ยนไปเลย จากที่เคยติดตามนักวิจัยดังๆ จากที่ดูแต่ publications ก็เริ่มตื่นเต้นกับการที่เค้าทำวิจัยแล้วมีจดสิทธิบัตร
.
ล่าสุดเจอบริษัทที่จดสิทธิบัตร 15 bioinformatic algorithms แบบหูววววววเลย
Ps. ได้ฟัง talk นี้เพราะ Fonลิง เลย ขอ acknowledge นางไว้ ณ จุดนี้ -
🧬Research x 💰 Business : What change my perspective?
Not long ago, someone asked me:
“Working in a company might be repetitive — not as daring or unpredictable as academic research. Would you still be interested?”
Then I came across the story of the Nobel laureates who discovered G-protein-coupled receptors (GPCRs) — Drs. Brian Kobilka and Robert Lefkowitz — and my perspective completely shifted.🔬 What Are GPCRs?
GPCRs form one of the largest families of receptors in the human body and serve as major drug targets.
In fact, around 40% of all drugs today act on GPCRs.
Examples include β-adrenergic receptors, histamine receptors, muscarinic receptors, and dopamine D₂ receptors — names that anyone in pharmacology or public health will instantly recognize.
These receptors are behind the actions of asthma medications, antihypertensives, antihistamines, psychiatric drugs, and many more.
The discovery of GPCRs has led to an enormous variety of treatments across countless diseases.
🎓 The Surprise Behind the Scientist
While listening to a Nobel lecture (I think it was Kobilka’s talk), I started to wonder:
What kind of life does a professor like this have? Was he buried in the lab all his life until he made that discovery?
Turns out — absolutely not.
To my amazement, Dr. Kobilka has seven children and has founded at least three companies,
each one built directly on his GPCR research.
That moment flipped everything I thought about research upside down.
Research isn’t just research — it can evolve into business, innovation, and real-world change.
And then I realized —
“Wait… if people like him don’t take these discoveries forward, then who possibly could?”
💼 Beyond the Lab
Every stage of research has meaning.
Not every project should become a business, but when something truly has potential — it deserves the chance to grow.
This business perspective isn’t easy.
It’s no less challenging than academia — maybe even tougher.
Academic research might be thrilling for its novelty,
but corporate work turns those “sacred” discoveries from the pedestal into tangible realities —
things people can touch, use, and benefit from.
And in doing so, it brings momentum back into science itself.
💡 A Changed Mindset
Since that day listening to Kobilka, my mindset has completely changed.
I used to follow great scientists just through their publications,
but now I get excited when I see they also hold patents.
Recently, I even came across a Thai company that has patented 15 bioinformatic algorithms — and honestly, that blew my mind. -
มหาวาตภัยแหลมตะลุมพุก - ฝันร้ายที่ไม่เคยเลือนหาย
25 ตุลา ครบรอบวาตภัยแหลมตะลุมพุกไม่ได้เป็นเหตุการณ์ที่ชวนให้ระลึกถึงเท่าไหร่
ถ้ามันไม่ได้เป็นความสูญเสียที่เหมือนกากบาทในใจ
.
มันเป็นวันที่ไม่เคยเลือนหายไปจากใจก๋งเลย
แม้ว่าเรื่องราวจะผ่านไปหลาย 10 ปี
กับอายุของเจ้าตัวที่ร่วม 80 ปี
.
วันนั้นในอดีตก๋งในวัยสิบกว่ากับครอบครัวคนจีนอพยพ
มีธุรกิจขนาดเล็กที่สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรง
โดยมีอาเหล่ากงเป็นเสาหลักเพียงคนเดียว
.
พายุในชั่วข้ามคืน...
พัดเอาทุกอย่างไป...
รวมทั้งชีวิตของอาเหลากงด้วย
.
มันคือความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่
ในชีวิตของผู้ชายนักสู้คนหนึ่ง
.
ก๋งเริ่มต้นนับ 1 ด้วยตัวเองอีกครั้ง
กับงานหนักก็เอา เบาก็สู้
งานรับจ้างนานาชนิดผ่านมือมานับไม่ถ้วน
ซากรถจักรยานยนต์เก่าๆในบ้าน
ที่เคยถูกใช้เป็นรถเครื่องรับจ้าง
รวมถึงรถยนต์เก่าๆใช้งานไม่ได้คันนึง
คือเครื่องหมายของการสู้ชีวิต
ที่ก๋งกับอาม่าร่วมกันสร้าง
.
ในวันที่รุ่นหลานอย่างเราเกิดมา
ทุกอย่างเหมือนเป็นเพียงแค่ตำนานเล่าขาน
ที่ซ่อนเสียงความภาคภูมิใจในความพยายาม
แต่ก็เจือเสียงของความเศร้า
ที่ทั้งรุ่นลูกและรุ่นหลานก็สัมผัสได้
.
เรื่องเล่าในอดีตมักจะจบลงแบบขาดตอน
เมื่อพูดถึงวาตภัยเเห่งความสูญเสียครั้งนั้นเสมอเหตุการณ์ในหมู่บ้านเล็กๆ นี่
#ตะลุมพุก #นครศรีธรรมราชเขียนเมื่อ 26 ตุลาคม 2562 -
💻 I started coding just because my finger pained
I had to analyze data from 96- or 384-well plates — each exported as a CSV file with thousands of rows.Sounds familiar? Yes! 96 or 384 wells — the well plates from the wet lab.My data came from 2D cell culture imaging, where I had to analyze single-cell information.I opened each file, searched for specific values, and repeated the same thing again and again.What I faced were:- Finger pain 😂- Human weakness → human error after half a day of doing this- Forgetting to save → all work gone- Changing cut-offs → meant redoing everything from the start (and you know how often supervisors change them!)I realized all of this was just repetition. I knew every step — I just had to do it again for every well (or many plates).So I told my supervisor I wanted to use coding/programming to automate it.His answer? No. He wanted me to do it manually — “by eyes” — to get results faster.But I believed I could do more. So I decided to learn coding (R) secretly.I didn’t tell him — I just kept maintaining all the usual lab work, while learning programming on my own.It wasn’t easy. It took months of effort, but I had a goal:to make my research more efficient and reproducible.After some fast and furious learning, I wrote my own code, fixed bugs, and validated that it worked the same as manual analysis.The result? No human error, finished in a minute, and I could change the cut-off anytime by typing a new number. Beautiful!I finally applied it to other experiments too.My supervisor was impressed — finally! 😆A hidden benefit of programming is that it does what you already do — just faster and more accurately.If you’re curious how coding can help you, start by asking:💡 “Which task repeats until my fingers hurt?”If you can answer that, you already have your first step into coding.🧬 Here’s my project about this: Phenomics – High-Throughput Imaging (https://lnkd.in/gX5nKNRp)=============Build a greater science together with me! Here is my blogs🌸 Thai language: NO CANCER FB page/Blogger (https://lnkd.in/gQa3apBc)🧬 English language: The Whispers of Biology (LinkedIn/Blogger) (https://lnkd.in/gRTnrpRz)#ScienceCommunication #Bioinformatics #ComputationalBiology #Rprogramming #LabAutomation #WomenInSTEM #NoCancerThailand #TheWhispersOfBiology
